Ook deze Vastentijd (of Veertigdagentijd) doen mensen het weer: vasten van sociale media. Ze gebruiken komende weken minder Twitter, Facebook en Instagram of zijn er totaal afwezig.

Enkele jaren geleden vastte ook Johannes van den Akker – inmiddels abt van het Amsterdamse Kleiklooster – 40 dagen van sociale media. Over hoe dit hem beviel, blogde hij naderhand op Social Missie. Met toestemming van Johannes plaatsen wij zijn blog opnieuw.

Iets meer dan 40 dagen geleden schreef ik hier op Social Missie waarom je wel of niet zou moeten vasten van sociale media. Ik heb het gedaan, maar het is me niet goed bevallen. Ik zal uitleggen waarom.

Het had vele voordelen…

Natuurlijk had het vele voordelen, het thuisfront was blij dat ik wat minder vaak met m’n telefoon in de weer was, ik kon niet acuut mijn mening spuien over allerhande zaken en ik had meer rust voor het lezen van boeken, kranten en artikelen voor m’n studie. Kortom, ik liet me (sociaal) beperken tot mijn fysieke omgeving en hoefde dat niet uit te breiden met een digitale omgeving.

En toch is het me niet goed bevallen

Het belangrijkste nadeel was dat je veel zaken minder (intensief) meemaakt. Bijvoorbeeld het gemeenschapsleven van de gemeenschap waar ik bij hoor, Stroom Amsterdam. Zonder Facebook werd mijn deel van het gemeenschapsleven beperkt tot de fysieke ontmoetingen; ik heb gemerkt dat dat ineens wel heel weinig is.

Je mist verjaardagen, je mist geboortes (ja, na een paar dagen ben je er wel van op de hoogte), je mist hulpvragen voor activiteiten rondom Stroom, je mist het hele voorbereidingstraject / toeleven naar de Stille Week. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Mijn participatiegraad binnen de gemeenschap was simpelweg op een erg laag pitje gezet. Of de anderen dat gemerkt hebben? Misschien niet, maar dat is niet zo belangrijk.

In m’n eentje tv kijken

Een ander nadeel in dit verlengde: met sommige tweeps ‘trek je bijna dagelijks op’ en deel je wat je bezighoudt of opvalt of stoort of inspireert of… En met sommigen doe ik dat al zo’n vier jaar. En dan stopt dat ineens.

En als laatste. De afgelopen veertig dagen heb ik alleen, in ‘m’n eentje’ TV gekeken. Althans, zo voelde dat. Want ik kon niet met anderen bespreken of becommentariëren wat ik zag. Ik kon niet lezen wat anderen vonden van gesprekken en interviews.

Het was saai

Maar daarom ook niet sociaal? Onder andere. Maar ook omdat er tegenwoordig zo veel op internet staat en wordt gepubliceerd dat je elkaar nodig hebt om op de krenten in de pap gewezen te worden. En te wijzen. Jullie hebben een hoop gemist aan boeiende artikelen die ik heb gelezen en niet heb kunnen delen :-).

Het had invloed op mijn ‘belonging’

Gerard Delanty merkt in zijn boek ‘Community’ op dat communicatie als medium de belangrijkste expressie is van ‘belonging’. Ik heb gemerkt dat dat klopt. Het had invloed op mijn belonging ten opzichte van Stroom, vrienden op Twitter en Facebook.

Ja, er wordt nog al eens besmuikt gesproken over het sociale van sociale media. En dat snap ik best. Natuurlijk doe je je soms beter voor dan je bent, maar dat doe je voor de telefoon ook. En natuurlijk zijn er gradaties in vrienden op Facebook, maar ook die gradaties zijn op een feestje prima aan te wijzen.

Waarom ik hier nog weer eens dat sociale onderstreep? Omdat ik heb gemerkt dat het van groter belang is in ons hedendaagse repertoire van sociale vaardigheden dan vaak wordt gedacht. Nee, dat geldt niet voor iedereen. Maar ja, dat geldt wel voor een steeds grotere groep mensen.

En niet te vergeten – dit is immers een blog voor onder andere voorgangers en dominees – dat geldt ook bij jou in de kerk. Belonging, ook middels Facebook en Twitter. Hou je daar rekening mee?